Kampüsün yer aldığı coğrafyanın dinamikleri, yerleşke bütünündeki işlev kümelerinin birbirleri ile ve ortak kullanım alanları ile etkileşimini sınırlar.  Bütüncül bir masterplan kapsamında ele alınmamış, süreç içinde eklektik bir morfolojiye doğru evrilmiş mevcut yerleşke, topografya ile zorlama bir ilişki kurar. Diğer yandan kampüs bütünündeki yapı ve yapı gruplarının tipolojik farklılık ve/veya tutarsızlıkları yadsınamaz bir kimlik sorununa işaret eder.

Düzce Üniversitesi Konuralp Yerleşkesi; sahip olduğu değerleri fırsata dönüştürebilen, doğaya saygılı, alternetif enerji kaynaklarına yönelmiş, yapılaşma politikası olarak topografya girdisini doğru yorumlayan bir kampüs olarak özelleşmelidir. 
Masterplan veya Gelişm Planı, bir yandan mevcut yerleşkenin rehabilitasyonunu sağlarken diğer yandan da üniversitenin vizyonunu yansıtmalıdır. Bu bağlamda Gelişim Planı tasarım İlkeleri üç ana başlık altında ele alınmıştır.

Doğaya Saygı / Topoğrafya ile Barışmak

Kampüsün yer aldığı arazi kuzeyde orman alanı ile sınırlı,  iki ana vadi omurgası ile parçalanmış bir coğrafya olarak tariflenebilir. Değişken yönelişli ve eğimli topografya dört farklı alt bölgede de zengin perspektif açıları sunar. Mevcut durumda baskın işlev seçkisine göre “Sağlık Kampüsü”, “Yerleşik Kampüs” ve “Spor Kampüsü” olarak ifade edilen üç alt bölge büyük ölçüde yapılaşmıştır. Kampüsün yeni yoğunlaşma bölgesi olarak işaret edilen “Eğitim-Kültür Kampüsü” ise projenin ağırlıklı gündemini oluşturmaktadır.

Gelişim Planı kapsamında yerleşkeyi oluşturan dört alt bölgenin birbirleri ile vadi sistemi üzerinde öngörülen “Rekreasyon Omurgası” ve açık alan kurgusu ile bütünleştirilmesi öngörülmektedir. Orman alanı doğal bir eşik olarak değil, yerleşkenin bir parçası ve tamamlayanı olarak ele alınmış, küçük ölçekli rekreatif işlevlere erişimi sağlayan keşif parkuru ile kampüs kullanıcılarının doğa ile ilişki kurmaları sağlanmıştır. Vadi oluşumları, orman alanı, vista noktaları ve sert zeminleri kapsayan açık alanlar bir bütün olarak açık ve yeşil sistemi tarifler.

İŞLEVSEL ETKİLEŞİM ve SÜREKLİLİK / Harmonik İlişkiler Ağı

Gelişim Planı kapsamında dört alt bölgeyi ve işlev kümelerini ilişkilendirmek amacıyla iki başat yaya aksı önerilmektedir. 
Birinci aks “Mevcut Yerleşke Promenadı” dır.  Kuzey kapısı ve Uygulama cami önünden başlayarak kampüs forumuna dokunur, vadi çeperini tutarak rektörlük istikametine yönelir.
Güney kapısından giriş alan, lojmanlar, spor kampüsü, öğrenci merkezi ve merkezi derslikler önünden “Eğitim-Kültür Kampüsüne” ulaşan ana yaya aksı ise “Kampüs Gelişme Promenadı” olarak adlandırılmıştır. Kampüs Gelişme Promenadı ana giriş, karşılama meydanı, kültür merkezi ve kütüphane ile doğrudan ilişki kurar ve kampüs zirvesine tırmanır.

Bu iki omurga daha alt ölçekli yaya yolları ile birbirlerine bağlanarak sürekliliği olan bir dolaşım-sirkülasyon ağına dönüşür. Kampüs içindeki erişim öncelikli yaya trafiğini toplar, yönlendirir ve dağıtır.

Yorgun Morfolojiye Yeni Bir Soluk “Kamuflaj”

Mevcut ve planlanan yapıların birbirlerine ve bulundukları coğrafyaya karşı verdikleri varoluş mücadelesine koşut olarak, kampüs gelişme tipolojisi bir “yok oluş” ve “kamuflaj” hikayesidir. Ortak bir kimlik tarif etmekten uzak yorgun morfolojiye karşı bir “antitez” olarak düşünülmüştür.
Öneri alt bölge, arazinin ritmine ayak uydurur. Topografyaya baş kaldırmaz, kaybolarak var olur. Mevcut yapı stoğunu kabuğuna çekilerek eleştirir. Doğal değerleri, manzara faktörünü ve deprem riskini önceller. Yapı ve yapı grupları yerleşilen arazinin parçası olarak ele alınmıştır. Birbirlerine tepeden bakmaz, birbirleri üzerinden manzaranın tadını çıkarırlar.
Ana giriş ve karşılama meydanının cephesini tutan kültür merkezi ve kütüphane, kampüsün kente dönük yüzüdür. Farklı kotlarda önerilen fakülte yapılarının toprak altında birbiri ile ilişkileri sağlanmıştır. Eğime yaslanan ve toprak altında kalan mekânların çökük bahçelerle ışık ve hava alması amaçlanmıştır.  Ana araç yolu paralelinde planlanan servis yolu, fakülte girişleri ve teraslar ile düzayak ilişki kurabilmeye olanak tanır.